Ang Pamahalaan Natin

Ang Pilipino ay sanay sa ‘tulong’ ng pamahalaan. Tuwing may kalamidad maliit man o malaki, walang kikilos hanggat hindi kumikilos ang gobyerno.

Bakit hindi? E halos sa kabuuan ng nakatalang kasaysayan natin ay pinamahalaan tayo ng isang maliit na grupo ng tao at hindi pinayagang magkaroon ng ‘initiative’ ang mga tao sa takot na mawala sa kanila ang kapangyarihang napanalunan nila.

Bago dumating ang mga Espanyol, ang Pilipinas ay binubuo ng mga magkakahiwalay na kaharian at komunidad na na may magkakaibang kultura at wika. Pinanatili ng mga Conquistadores ang ganitong paghihiwalay ngunit nagpatupad ng Kristyanisasyon sa buong kapuluan maliban sa Mindanao.

Magkakahiwalay sa wika, lahat ay nakaasa sa kapariang Espanyol upang ‘magligtas’ sa mga Indio mula sa kumukulong apoy ng impyerno, habang tinatangay ang lahat ng mga bagay na magdadala sa kanila ng kasalanan tulad ng kayamanan at kapangyarihan.

Sa loob ng tatlong siglo ay nahirati ang mga Indio ng Kapuluan ni Felipe II sa kanilang kinalalagyan at nakalimutan ang pagkakaroon ng sariling sikap at determinasyon na kumilos para sa sariling ikauunlad. Nagkaroon ng rebolusyon, ngunit bumagsak dahil sa mga kadahilanang aking nabanggit.

Dumating ang mga Amerikano, at tinuruan ang isang maliit na grupo ng Pilipino upang pumalit sa mga gampanin na dating hawak ng mga Espanyol, at nagpatupad ng malawakang pagpapaaral sa mga Pinoy upang magkaroon sila ng mga trabahador.

Dumating ang mga Hapon, at ang ating pangangailangan ng isang tagapagligtas ay nakita sa ating kawalan ng determnasyon na harangin ang mga mananakop at maghintay sa utos ng mga Kano. Ang resulta? Nadurog ang Maynila, maraming sakahan ang nanatiling nakatiwangwang dahil wala nang butong maitatanim (kinain ng mga Hapon ang lahat at ang tira ay inubos ng mga gutom na Pinoy), at sa unang pagkakataon, naging problema ang krimen dahil sa laganap na surplus na baril galing sa giyera.

Iniwan tayo ng mga Kano, at ibinigay ang pampaayos sa mga nasira nila (reparations) sa pamahalaan, na sa panahng iyon ay puno ng mga taong nawalan rin ng ari-arian at kailangang unahin ang kanilang pamilya. At ipinanganak ang sistemang paulit-ulit nating pinapayagang lokohin tayo: pami-pamilyang may-ari ng mga balwarte saan mang sulok ng bansa na ginagamit ang buwis bilang kanilang sariling ‘trust-fund’.

Ang epekto, halos lahat ng nasa pamahalaan ay interesado lamang gatasan ang baka na tinatawag nating ‘kaban ng bayan’ at walang kumikilos para sa ikauunlad ng bansa. At isang pamahalaan na hindi handa para sa mga malalaking hamon ng isang nagbabagong daigdig.